So barapa hari ini, om susupo pe talinga salalu badengar doi THR atau tunjangan hari raya. Yah maklum, somo dekat Idul Fitri, jadi memang orang-orang so rame bacarita soal itu THR. Yah, kalu pagawe negeri atau orang yang karja di perusahaan swasta basaar, so pasti badapat THR, kon tinggal persoalan depe waktu babayar.
Cuma depe garaap, ini pembicaraan soal THR so sampe kasamua orang, kon akhirnya biar te ada karja juga so bacarita soal THR, kon kasana-kamari bacari itu tunjangan. Cuma yah, te ada masalah, soal badapat atau te badapat, biarjo itu jadi dorang pe urusan.
Hanya ada yang om susupo anggap juga garaap, soal itu THR di satu lembaga yang dianggap te sesuai harapan. Memang dorang pe harapan sampe babunyi blas atau puluh juta, cuma ternyata yang mo tabayar hanya barapa juta. Ini yang om susupo heran akan, noh masih untung ada badapat THR deng angka juta-juta bagitu. Bayangkan kasian, ini patani, nelayan atau pekerja swasta kacili, hele mo menghayal badapat THR saja suak, karna te tau sapa yang mo kase.
Tagal itu, kalu ada lembaga, apalagi lembaganya pamarentahan, kon so badapat THR yang depe bunyi-bunyi so barapa juta, lebeh bae disyukuri saja, karna masih badapat. Kon selama ini juga, tiap bulan ada batarima gaji sampe lebeh dua puluh juta, itu sebenarnya so kuat biar te pake THR. Memang kalu bacarita cukup te cukup, te ada yang mo mangaku cukup. Cuma ingat kasian, ada rakyat yang hele bapikir doi buat baku tangkis kabutuhan pokok saja te ada.
Yah, macam om susupo kasian deng sudara-sudara yang laen yang depe karja patani atau nelayan deng pekerja perusahaan kacili, hele mo baku tangkis akan baraas, kangkong deng malalugis saja so kalangkabut. Cuma yah, ini rakyat kacili yang te ada THR, biasa lebeh gampang batarima keadaan, dibanding yang so badapat, kon masih mengeluh...**